Tijdens onze vakantie op een schitterende camping in Frankrijk vergat ik ’s nachts een keer een zaklamp mee te nemen. Het gevolg? Een pijnlijke voet door een grote steen die ik niet zag liggen.
Een donker pad
Werd de camping overdag verlicht door de warme zon, ’s nachts was het er donker; op sommige plekken zo donker dat ik echt niet zag waar ik liep. De camping is nogal heuvelachtig en her en der liggen er wat stenen. Met mijn teenslippers liep ik op het donkere pad en voordat ik het wist stond ik half op een grote steen. Ik schrok ervan, maar de pijn viel wel mee. Ik kon gewoon doorlopen en terwijl ik liep kwam de tekst uit Psalm 119 naar boven waar staat: ‘Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad’.
Licht is nodig
Zoals ik een zaklamp nodig heb om in het donker over het pad te kunnen lopen, zo doet God hetzelfde met Zijn woord op mijn levenspad. Hij wil niet dat ik bezorgd ben over wat er is en komen gaat. Maar hoe makkelijk en snel ben ik me weer zorgen aan het maken over iets? Maak ik zelf plannen omdat ik denk voor iets te moeten zorgen? Regel ik het zelf wel even? Hoe makkelijk vertrouw ik soms toch weer op mijn eigen hart, terwijl God betrouwbaar is en mijn eigen hart onbetrouwbaar (Jer. 17:9). En dat terwijl God juist in Zijn genade zegt wat er aan het einde van mijn reis hier op aarde te wachten staat, en Hij zo graag wil dat ik tot die tijd altijd weer bij Hem kom.
Licht op een onbekend pad
Gods woord schijnt licht op mijn levenspad, nu en in de toekomst, zodat ik weet welke stappen ik moet zetten. Maar om het pad te kennen wat God met mij wil gaan is het wel nodig dat ik dat ook dagelijks aan Hem vraag. In de Bijbel lees je vaker dat mensen een olielampje bij zich hadden. Daar moesten ze dan hun hand voor houden zodat het niet uitwaaide. Je kon dus echt alleen de volgende stap van de reis maar zien. Soms zou ik graag weten wat Gods plan is, wil ik de hele weg al zien die voor me ligt, maar als ik dat zou weten vermoed ik dat ik dan minder tot God zou naderen. Dan zou ik het pad zelf wel weer even gaan lopen. Of mijn vertrouwen op anderen gaan stellen in plaats van op God. Niet teveel vooruit plannen dus, elke dag opnieuw naar de Vader.
Van donker naar Licht
Zo kwam de tekst uit Psalm 119 nog een keer tot me toen ik ’s avonds laat in het donker samen met mijn man de heuvel op liep richting onze caravan. Arm in arm, want ik zag zelf het pad echt niet. Toch voorkwam dat niet dat ik met mijn voet in een kuiltje aan de rand van het pad stapte. We hadden geen lichtje bij ons, we zagen dus beiden niets. We hebben allemaal een lichtje nodig om het pad in het donker te kunnen zien. Want hoe snel loop je naast het pad in plaats van erop, ook als je vertrouwt op anderen. En als ik naar mijn leven wijk ik toch ook gemakkelijk weer van Zijn pad af. Hoe gehoorzaam ik ook wil zijn. Maar wat een genade dat Gods licht er is om mij weer terug te leiden naar het juiste pad. Zijn licht is er, nu en altijd. En zo liet God me weten, in het donker op de camping in Frankrijk, hoe nodig ik het heb om met Hem te wandelen en Zijn Woord te gehoorzamen. Want Zijn woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad. En daardoor is er kracht voor vandaag en hoop voor de toekomst.
‘Waar de weg mij brengen moge,
aan des Vaders trouwe hand
loop ik met gesloten ogen
naar het onbekende land’.
Deze blog is geschreven door Lianne Kooijman
