Een paar weken geleden zijn we met ons gezin naar het klimbos geweest. Iets wat de kinderen al heel lang op hun wensenlijstje hadden staan. En toen het in een preek een keer als metafoor werd aangehaald, vonden ze dat we nu echt moesten gaan. We waren er in het verleden al diverse keren langsgelopen en in mijn ogen zag het er niet al te ingewikkeld uit. Wij vinden onszelf wel een sportieve familie en we gingen de uitdaging dan ook met een heel portie zelfvertrouwen aan.
Nou, dat heb ik geweten… Het is een behoorlijke onderneming. Alles wiebelt en beweegt en mijn benen voelden aan alsof ze van elastiek waren. Van het ene op het andere bewegende obstakel stappen is echt veel lastiger dan het van de grond af lijkt!
De metafoor van de preek kwam voor mij helemaal tot leven. Die was naar aanleiding van het gedeelte in Johannes 10: 22-30. Jezus is hier met een groep Joden in gesprek die Hem vragen naar zekerheid. “Zeg toch alstublieft wie u bent” vragen ze. Maar Jezus verwijst hen naar Zijn werken en vertelt ze ook dat zijn schapen zijn stem kennen. En dat zijn schapen dan ook niet in onzekerheid hoeven te leven, want: “zij zullen beslist niet verloren gaan in eeuwigheid en niemand zal ze uit mijn hand rukken. Mijn Vader, die hen aan mij gegeven heeft, is meer dan allen, en niemand kan hen uit de hand van mijn Vader rukken.”
Die zekerheid over onze toekomst komt daarmee niet bij ons vandaan, is niet van ons afhankelijk, maar ligt buiten ons, in Gods handen en is daarmee een veel grotere zekerheid dan wij ons kunnen voorstellen. En dat werd wel zichtbaar voor mij daar hoog in de boom. Wat een houvast om gezekerd te zijn. Met 2 lijnen zelfs: je kon niet eens meer los komen tot je aan het einde van het parcours was.
Maar wat een les ook om te ervaren dat gezekerd zijn niet automatisch betekend dat de route makkelijk wordt! En mijn eigen onzekerheid en spanning versterken dat ook nog eens: “dat het koord zo wiebelt bij u ligt niet aan het koord, maar aan uw manier van lopen, mevrouw.” Met vertrouwen in die benen kom ik er dus niet. Het is net alsof je weer moest leren lopen, met vallen en opstaan, maar dus wel aan de hand van je Vader!
Iets anders dat ik leerde was dat je vertrouwen alleen kunt leren door doen. Het weten dat iets veilig is, voelt echt anders als dit ook bevestigd wordt door je ervaring. Maar die kwam niet vanzelf. Daarvoor moest ik wel van het platform afstappen.
Ik moet er nog vaak aan terugdenken. Het deed me ook wel denken aan Petrus die uit de boot stapte, zo het water op. Maar zodra hij naar de golven keek begon hij te zinken. Nee, het is niet makkelijk, dit leven. Maar waar zijn mijn ogen op gericht? Want als ik zwak ben, ben ik sterk in Hem bij wie mijn leven gezekerd is.
En toch… hoe vaak betrap ik me op de neiging het leven onder ogen te zien alsof ik niet gezekerd ben en ga ik op weg zonder het juiste perspectief? Toch zou ik niet anders willen dan gezekerd op weg gaan, want zonder die zekerheid is ineens niets meer zeker.
Deze blog is geschreven door Ellen Oosterhuis
