Het is genoeg. Het woordenboek zegt dat dit ‘zoveel als nodig’ is, of ‘in voldoende mate’. Het geeft iets aan dat de doelstelling gehaald is en dat we tevreden kunnen zijn. Het is een woordje dat we vaak gebruiken en meestal in negatieve zin ; ‘ik heb niet genoeg geslapen, ik heb hier niet genoeg aandacht aan besteed, heb ik wel genoeg vrienden, geniet ik wel genoeg van het leven? Bid ik wel genoeg?’
Natuurlijk is er niks mis mee om onszelf regelmatig kritisch te bevragen, het kan ons ook wel eens aansporen om ons best te doen, maar als het ons constant een gevoel van onrust, gejaagdheid, stress en onzekerheid oplevert moeten we toch eens dat ‘genoeg’ onder de loep nemen. Wie bepaalt voor ons wat genoeg is? Zijn we dat zelf? Uit angst dat we constant te kort schieten? Of laten we anderen meepraten in het bepalen van ons genoeg? Anderen die het altijd een beetje beter of meer lijken te doen. Wie houdt ons die ladder voor die we steeds opklimmen, maar waar we ook elke keer van af vallen of dreigen te vallen?
De bijbel bepaalt ons bij het genoeg van God. En daarmee bij de realiteit dat we er met al ons streven, werken en bidden niet komen. En dat we nooit goed genoeg zullen zijn in onze eigen kracht. Maar daar hoeft het God zij dank niet bij te blijven. We vieren weer Pasen. Jezus kwam naar deze wereld en Hij leefde een leven dat wel voldeed aan het genoeg van God. Een leven zonder zonde. En Hij, die zelf het ‘genoeg’ was nam uit liefde onze tekorten op zich en stierf daarvoor aan een kruis. Jezus riep daar uit: ‘het is volbracht’. Onze Rechter werd hier ook onze Redder. En in Zijn genoeg ligt ons genoeg verankerd. Genoeg voor een eeuwigheid en niets van ons dagelijks geploeter kan daar nog iets aan toevoegen. Echte rust vinden we alleen bij Hem en met Jezus mogen we dan ook genoegen nemen, Hij is meer dan genoeg. In Hem staan we heus niet stil, maar mogen we blijven groeien en bloeien. Toch is dat wezenlijk anders dan zelf weer ladders oprichten om toonbaar voor God te worden.
Augustinus zei het al: ‘onrustig is ons hart totdat het rust vindt in God”. En onrustig zal het blijven totdat we met vallen en opstaan beseffen en accepteren dat we niet zelf genoeg hoeven te zijn, maar dat het genoeg van Jezus ons een perspectief geeft vol van rust midden in de onrust van ons dagelijks leven.
Zie de stroom van Jezus liefde,
overstelpend als een vloed.
Toen de mensenzoon ons vrijkocht,
met zijn eigen kostbaar bloed,
Wie kan zwijgen van zijn liefde,
of vergeten wat Hij deed?
Jezus’ naam zij steeds geprezen,
Tot in alle eeuwigheid!
Aan het kruis werd Jezus’ offer,
tot een bron die altijd blijft.
Door de sluizen van Gods goedheid
stroomde zijn barmhartigheid.
Een rivier van diepe liefde,
daalde uit de hemel neer,
bracht ons vrede met de Vader,
schonk de wereld leven weer.
Het is uw volmaakte liefde,
die mijn diepste angst verdrijft.
Vol vertrouwen mag ik komen,
waar uw rechterstoel verrijst.
Want mijn Rechter is mijn Redder,
mijn verlosser pleit voor mij.
Hij heeft zelf de straf gedragen;
Jezus, mijn gerechtigheid
Wie kan zwijgen van zijn liefde,
of vergeten wat hij deed?
Jezus’ naam zij steeds geprezen,
tot in alle eeuwigheid!
(Uit: op toonhoogte, lied 222)
Deze blog is geschreven door Ellen Oosterhuis
