‘Hoop’ is in de christelijke kunst altijd symbolisch uitgebeeld door een anker. [1]
Dat vinden we ook terug in de Bijbel zelf. In Hebreeen 6:19-20a staat: “ Deze hoop hebben wij als een anker voor de ziel, dat vast en onwrikbaar is en reikt tot in het binnenste heiligdom, achter het voorhangsel. Daar is de Voorloper voor ons binnengegaan, namelijk Jezus.”
Hiermee doelt Paulus op het leven van Jezus in de hemel na zijn hemelvaart. Waar Hij voor ons bidt en pleit op grond van zijn offer, waardoor het voorhangsel ook is gescheurd en de weg tot God weer vrij is gekomen.
Vaak denken we hierbij aan de scheepvaart en zien we het anker als het houvast in de stormen van ons leven, maar laatst las ik de vergelijking met een anker dat door bergbeklimmers wordt gebruikt en dat sprak me ook erg aan. Als bergbeklimmers een steile wand met weinig houvast omhoog moeten klimmen, zwaaien zij een anker aan een touw over een hogere rand, in de hoop dat het ergens aan blijft haken en houvast biedt. Is dat het geval dan kun je langs het touw weer verder omhoog.
Dat is wat we als christenen ook mogen doen. Ons anker uitwerpen als houvast aan iets wat groter is dan onszelf, wat alleen ons kan redden en houvast biedt. Het anker zelf is niet erg groot, daar gaat het ook niet om. Het gaat om waar dat anker aan vast komt te zitten wat de houvast geeft. Ik merk in mijn leven dat ik vaak een anker omhoog gooi naar dingen die helemaal niet zoveel houvast bieden, zoals mijn werk om mijn moederschap of duizend van die andere dingen. Misschien gooi ik ook wel verschillende ankers uit om een gevoel van controle vast te houden in mijn leven. Het lastige is alleen dat ik daar vaak pas achter kom als er problemen ontstaan, mijn baan niet loopt, de kinderen mij geen leuke moeder vinden of dat ik iets negatiefs hoor over mezelf via iemand anders. Het blijkt helemaal geen houvast te zijn! En dan loop ik rond met het gevoel dat alles van me wegvalt, dat ik de berghelling af aan het glijden ben en alle controle verlies.
Maar dan is er altijd die Ene die Zijn hand uitsteekt en mij vasthoudt, mij vaste grond geeft zoals bij een schip of een houvast die boven alles uitsteekt, zoals bij de bergbeklimmer. De hoop die dat geeft wil ik vasthouden en hoe spannend ik het ook vind, ik wil die andere ankers leren losgooien, elke keer weer.
Deze blog is geschreven door Ellen Oosterhuis
[1] Bron. www.heiligennet.nl
